برخورداری از آب آشامیدنی سالم و بهداشتی برای هر انسانی از حقوق مسلم و به عنوان ضروریترین نیاز آنان به شمار می رود در این خصوص اقدامات چشمگیری بعد از انقلاب اسلامی به عمل آمده است ولی کافی و وافی نبوده است . علاوه بر آن ادامه بهره برداری و حفاظت از سرمایه گذاری بعمل آمده و استفاده بهینه از پروژه ها همواره با مشکل ملموس مواجه بوده است به همین منظور و سایر ضرورتهای انکار ناپذیر قانون تشکیل شرکتهای آب و فاضلاب روستائی مشتمل بر 5 ماده و 4 تبصره در جلسه علنی مجلس شورای اسلامی در سال 1374 به تصویب و به تأیید شورای محترم نگهبان رسیده و اساسنامه شرکت نیز در سال 1376 تصویب هیئت محترم وزیران رسید . 
بر اساس ماده 1 قانون تشکیل شرکتهای آب و فاضلاب از تاریخ تصویب این قانون به وزارت جهاد سازندگی سابق اجازه داده شد به منظور نگهداری بهره برداری ، توسعه و بازساری ، مرمت وایجاد تأسیسات مربوط به تأمین آب آشامیدنی روستاها اعم از تصفیه خانه ، خطوط انتقال ، مخازن ، سیستم های کنترل و دفع بهداشتی فاضلاب ، شرکتی در هر استان تشکیل دهد این شرکتها دارای شخصیت حقوقی و استقلال مالی بوده و طبق مقررات حاکم بر شرکتهای دولتی و این قانون اداره خواهد شد .

همچنین در راستای ماده 1 و بند  ( ه ) ماده 2 قانون برنامه سوم توسعه اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی جمهوری اسلامی ایران دولت مکلف گردید تا در جهت اصلاح نظام اداری ، کاهش تصدیهای دولت و حذف وظایف موازی ، تدابیر لازم را اتخاذ نماید در این راستا لایحه ادغام وزارتخانه های جهاد سازندگی و کشاورزی و تشکیل وزارت جهاد کشاورزی در سال 1379 به تصویب نمایندگان مجلس شورای اسلامی رسید که شرکتهای فوق الذکر به وزارت جهاد کشاورزی وابسته گردیدند از آنجائی که درماده 2 قانون مذکور انتقال وظایف قابل واگذاری به دیگر وزارتخانه ها به پیشنهاد سازمان مدیریت و برنامه ریزی و جهاد کشاورزی با تصویب هیئت وزیران پیش بینی گردیده بود لذا در تاریخ 25/4/1381 رأی مصوب شماره 18796/ت 525638 هیئت وزیران کلیه وظایف و اختیارات نیروی انسانی امکانات تمهیدات و اعتبارات مربوط به شرکت های آب و فاضلاب روستائی از وزارت جهاد کشاورزی منتزع و به وزارت نیرو منتقل گردید .