محمدحسن عاقل منش: لزوم کنار گذاشتن محافظه کاری بر سر کمک به انسان و انسانیت در دستگاه های دولتی

به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل شورای اسلامی شهر رشت محمد حسن عاقل منش از اعضای کمیسیون فرهنگی و اجتماعی شو ای اسلامی شهر رشت هنگام توقف در یکی از محله های شهر رشت با موضوعی تکان دهنده مواجه شد.

وی بیان نمود: امروز هنگامی که در محله امین الضرب توقفی داشتم. صحنه ای مشاهده کردم که بسیار تکان دهنده بود.

فردی که هر دو پایش از ناحیه مچ قطع شده بود با وضعیت رقت انگیزی کنار خیابان رها شده و کسی هم به او توجه نمی کرد، با ورود مردم به صحنه و تماس با فوریتهای اجتماعی بهزیستی، شهرداری و دیگر مراجع حمایتی و حضور نیروهای امدادی همه منتظر بودند که کسی مسئولیت رسیدگی به این فرد را متقبل شود و گویا سر این موضوع که چه سازمان یا دستگاهی باید به این موضوع رسیدگی می کرد، توافق وجود نداشت.

به نظر می رسد در موارد اضطراری باید قدری محافظه کاری و اقدامات مربوط به بورکراسی اداری را کنار گذاشت و به اصل موضوع که کمک به انسان و انسانیت است، توجه کرد.

شهرداریها بر اساس آیین نامه ساماندهی متکدیان متولی جمع آوری آنها و انجام اقدامات لازم در این زمینه هستند اما در همین آیین نامه وظایفی بر عهده دیگر دستگاه ها نیز گذاشته شده که باید با شهرداری تعامل و همکاری نمایند، حتی اشاره ای هم مبنی بر تخصیص بودجه استانی برای ساخت مجتمع اردوگاهی برای افراد بی خانمان شده است.

هر چند شهرداری رشت از سال 1382 با تاسیس سامانکده درجهت جمع آوری و ساماندهی متکدیان و افراد بی خانمان اقدام کرده اما تاکنون به دلیل همراه نبودن دیگر دستگاه های مرتبط در زمینه تخصیص و تامین اعتبار با کمبود منابع داخلی برای نگهداری آنها رو به رو است.

از آنجایی که کار جمع آوری متکدیان و افراد بی خانمان یک کار بین بخشی است، همکاری همه دستگاه های اجرایی را طلب می کند، در بسیاری مواقع این افراد بی سر و سامان ممکن است به بیماریهای خطرناک همچون هپاتیت و ایدز و... مبتلا باشند و یا حالا که در شرایط کرونایی هستیم ناقل ویروس کرونا باشند که نگهداری آنها مستلزم انجام آزمایشهای پزشکی، تجویز دارو و مراقبتهای ویژه دارد و تا زمانی که این افراد شناسایی نشده و آزادانه در شهر بدون سرپناه تردد می کنند، خطری بالقوه برای سلامت شهروندان هستند و خطرات بسیاری را می توانند متوجه شهروندان کنند.

هر چند شهرداری رشت از سال گذشته با تخصیص یک قطعه زمین و انتخاب مشاور نسبت به تهیه طرح مجتمع اردوگاهی اقدام نموده اما عملاً با کمبود منابع مالی موجود امکان ساخت و بهره برداری از آن در آینده ای نزدیک غیرممکن به نظر می رسد.

به همین دلیل تا حصول نتیجه کامل، لزوم تامین مکانی موقت به عنوان قرنطینه و مرکز درمان این افراد ضروری است. ضرورتی که باید به دور از کاغذبازیها و مقررات موجود صورت گیرد تا از مخاطرات اجتماعی احتمالی کاسته شود.

به عنوان یک عضو کوچک شورای شهر که به همشهریانم عمیقاً عشق می ورزم، درد و رنج آنها را درد و رنج خود می دانم، تاکنون به سهم خود برای توسعه و تعمیق فعالیتهای مرتبط با سامانکده و گرمخانه تلاش کرده ام اما به نظر می رسد کلانشهری به وسعت رشت نیازی به مراتب بیش از اینها دارد و کار باید از طریق در اختیار نهادن یکی از مکانهایی که هم اکنون مورد استفاده قرار نمی گیرد، تجهیز و فراهم اوردن امکانات آن با همکاری همه دستگاههای ذیربط و به ویژه اداره کل بهزیستی، دانشگاه علوم پزشکی، شهرداری، اورژانس، نیروی انتطامی، دادگستری و... انجام گیرد تا ان شاء الله با توجه به مشکلات شیوع کرونا که خود به پیچیدگی این اقدامات سازنده، افزوده است، در جمع آوری و نگهداری افراد بی خانمان که در شهر سرگردان هستند کمک کنیم.

یقین دارم که این کار بزرگ از عهده یک مجموعه به تنهایی بر نمی آید و اگر قرار است توفیقی در این زمینه حاصل شود، همه باید دست به دست هم بدهیم و همچنین از توان و امکانات سازمانهای مردم نهاد و انجمنها، موسسات و گروه های خیریه بهره ببریم.

محمدحسن عاقل منش

عضو کمیسیون فرهنگی شورای اسلامی شهر رشت