مدیریت شهر را تام و تمام به شهردار و شورای شهر ...

قرار شد امور شهری در دست منتخبین و وکلای مردم باشد. اصل 100 قانون اساسی که فصل‌الخطاب همه ایرانیان است، می‌گفت برای پیشبرد سریع «برنامه‌های اجتماعی‏، اقتصادی‏، عمرانی‏، بهداشتی‏، فرهنگی‏، آموزشی و سایر امور رفاهی»، شوراهای اسلامی شهر و روستا تاسیس شوند. اما بعد از 23 سال و گذشتِ پنج دوره از عمر شوراها، آیا شوراهای شهر، واقعاً شوراهای «کل» شهرند؟ مسلم است که خیر. آموزش و پرورش متولی وزارتی دارد، قضاوت و دادگستری هر کدام قوه و وزارت جداگانه دارند، بهداشت و درمان متولی دیگری دارد که در دولت مستقر است، امور سیاسی و امنیتی شهر هم در دست فرمانداری و نیروی انتظامی و نهادهای دیگرِ نظامی و اطلاعاتی است و... .

نباید برای من به عنوان شهروند/عضو شورای شهر سوال پیش بیاید که چرا مدیر شهر، شهردار و ناظران آن مدیر، اعضای شورای شهر نباشند؟ فقط رفت و روب و فضای سبز شهر و پل‌ساختن و صدور پروانه ساخت و فرهنگسراهای شهر را باید شهرداری مدیریت کند؟ چرا نباید متولی حاکمیتیِ فرهنگ و هنر و آموزش و بهداشت و نظم و امنیت و سیاست در شهر در یک جا مستقر باشد و ناظرانش را مردم تشخیص دهند؟ این واقعاً جز این معنی می‌دهد که تصمیم‌گیران امر، به مردم و نمایندگان مردم اعتماد ندارند؟ این جفا نیست؟ چرا مردم نباید درباره حال و آینده شهر خود، خود تصمیم‌گیر باشند؟ چرا نباید شهردار که منتخب غیرمستقیم مردم یک شهر است، صاحب اختیار در تعیینِ مدیران شهر نباشد؟ فرقی نمی‌کند کدام طیف فکری بر شهر حاکم باشند؛ اصلاح‌طلب، اصولگرا، اعتدالی، مستقلین و هر کسی که از مردم رأی گرفته است

مادامی که این نقیصه بزرگ برطرف نشود موازی کاری ها ، ائتلاف منابع و عقب ماندگی در برخی حوزه‌های شهری نتیجه اش فقط نارضایتی شهروندان است .

*رئیس کمیسیون برنامه، بودجه، فناوری اطلاعات و منابع انسانی شورای اسلامی شهر مشهدمقدس