نام بهار که گفته می‌شود، شکفتگی و سرسبزی در ذهن و دل خانه می‌کند؛ بی‌اختیار با نفس‌هایمان تازگی را حس می‌کنیم و چشمانمان همه جا به دنبال شکوفه و جوانه می‌چرخد و صد البته این همه شوق و انتظار را مدیون درختانی هستیم که مهربانترین و بی‌ادعاترین دوستان انسانها در این کره خاکی هستند.
درختان تبریز در مسیری که از باغشهری تا بتن شهری طی شده، بسیار جفا دیده‌اند و از سر اجبار سر در برابر نابودی خم کرده‌اند؛ آن چنان که برای حدود دو میلیون جمعیت تبریز، که باید چیزی قریب به ۶ میلیون درخت داشته باشند، تنها یک میلیون درخت مانده؛ همین است که باید هر آنچه را مانده، قدر بدانیم و تداوم حیات آنان را موجب شویم؛ همان سیاستی که سازمان سیما، منظر و فضای سبز شهری در یکسال و نیم گذشته در پیش گرفته و بر اساس آن برنامه‌ریزی و عمل می‌کند تا ضمن کوشش برای توسعه فضای سبز، از درختان موجود هم حفاظت کند. یکی از ریز برنامه‌های سازمان در این خصوص، هرس درختان است که در مواقع مقتضی و مورد نیاز اجرا می‌شود.
از سوی دیگر، درختان جوانی هم هستند که رشد بی رویه و نافرم شاخه‌ها، مانع جلوه‌گری و زیبایی آنها شده و باید با حذف این شاخه‌ها، فرمی متناسب به آنها داد. همین امر، دلیل بخش دیگری از هرس‌ها است که تحت عنوان هرس فرم‌دهی در سطح شهر انجام شده است. بیراه نیست اگر یادآور شویم که این شاخه‌های هرس شده برای تهیه چیپس چوب به سازمان منتقل می‌شوند و از آنها نیز مفید استفاده می‌شود.
تلاش برای سرسبزی و زیبایی تبریز و بخشیدن جانی دوباره به حیات سبز این شهر، کاری سترگ است که نیاز به همت و جدیت و عزمی راسخ، طولانی و البته همگانی دارد. تبریز که سبز شود، زندگی ما نیز در هاله‌ای از سبزینگی، زیباتر و سالم‌تر می‌شود.
خاطره میرزایی
نظرات