شهریار تبریز/رضا عالش‌زاده: اما آنچه امروز در این شهر به عنوان یکی از شهرهایی با بالاترین سطح رضایت از کیفیت زندگی مشهود است نتیجه تصمیم گیری شجاعانه و اجرای طرح هایی است که شهروندان را در اولویت قرار داده اند. لبته کسانی که فکر می کنند ذهنیت و اولویت بندی این شهر همیشه این گونه بوده است در اشتباه هستند.
در طول دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، کپنهاگ مانند بسیاری از شهرهای بزرگ اروپایی، ساخت بزرگراه‌ها و توسعه طرح‌های اساساً مدرنیستی را انجام داد، مانند طرح انگشت در سال ۱۹۴۸، که توسعه شهری منطقه شهری را به صورت خطی در کنار شبکه‌ای از ۵ شریان اصلی جاده‌ها و راه آهن پیش‌بینی می‌کرد. با این حال، این طرح به نتیجه نرسید، عمدتاً به این دلیل که در آن زمان - پس از جنگ جهانی دوم - دانمارک منابع مالی چندانی نداشت و باعث شد که شهر در دهه‌های بعد مسیر دیگری را در پیش بگیرد.
پس از سال‌ها محدودیت فضاهای عابران پیاده به نفع خودروها، در سال ۱۹۶۲ کپنهاگ بلوار اصلی سنتی شهر، استروگت، را به یک پیاده‌راه تبدیل کرد. این کار باعث انتقاد و شک و تردید شدید شد. با این حال، آنچه که داده‌ها ثابت کرد، افزایش ۳۵ درصدی تعداد عابران پیاده تنها در سال اول بود و تا سال ۲۰۰۵، منطقه اختصاص یافته به عابران پیاده و زندگی شهری هفت برابر شد و این مهم‌ترین قدم دانمارک در حوزه شهرسازی است: کار بر روی پروژه‌هایی که بر مردم (مقیاس، خواسته‌ها و ویژگی‌های آن‌ها) تمرکز دارند و همراه با آن، توسعه روش‌هایی برای اندازه‌گیری، کمی‌سازی و تعیین کیفیت فضاهای شهری.
فضای عمومی نقش اساسی در زندگی شهری دارند. این مکان‌ها فضایی برای تماس انسانی، ملاقات بین گروه های مختلف فرهنگی و اجتماعی، و جایی است که می تواند تعاملات اجتماعی برنامه‌ریزی شده و خودجوش رخ دهد. یک شهر از پارک‌ها و میدان ها و همچنین خیابان ها تشکیل شده است که در کپنهاگ یک شبکه گسترده و متصل از مسیرهای دوچرخه را هم همراه دارد.
دوچرخه سواری بدون شک بهترین راه برای رفت و آمد در شهر است و بیش از ۴۰ درصد از ساکنان این شهر روزانه از دوچرخه استفاده می کنند. عابران پیاده و دوچرخه سواران برای آنچه «چشم های خیابان» نامیده شده است مهم هستند. از آنجایی که دوچرخه سواران با سرعت کمتری حرکت می کنند و به طور کامل با محیط شهری ادغام می‌شوند، به ناظران طبیعی تبدیل می شوند و بیشتر با یکدیگر و جاذبه های ارائه شده توسط شهر درگیر می‌شوند و فضاهای عمومی با طراحی خوب، شهرهایی سالم‌تر، خلاق‌تر و فراگیرتر را ایجاد می کنند،
جایی که صرف نظر از وضعیت اقتصادی، جنسیت، سن، قومیت یا مذهب، همه می‌توانند در فرصت‌هایی که شهرها ارائه می دهند مشارکت کنند. به طور کلی، ایجاد مسیرهای زیبا و گسترده دوچرخه سواری مهم ترین تبلور این چرخش تاریخی شهر کپنهاگ به سمت شهری شهروندمحور بود.
قدم مهم دیگر شهر دانمارک تبدیل میادین شهر به فضاههای شهری پویا و زنده بود که به تبع آن میادین شهر نوع خاصی از شخصیت را در فضاهای شهری کپنهاگ به دست آورده اند و مناطقی از نشاط و اوقات فراغت را در زندگی روزمره ایجاد می کنند. به عنوان مثال، یکی از میادین بزرگ این شهر از یک پارکینگ بی‌جان در دهه ۱۹۵۰ به بازار پر جنب و جوش تاریخی در فضای باز تبدیل شد. میدان جدید، ساخته شده در سال ۲۰۱۴، بالاتر از سطح خیابان موجود است و ماشین ها را زیر زمین نگه می دارد و در عین حال یک زمین بازی شهری بزرگ و منطقه فعالیت در بالا ایجاد می‌کند.
درس دیگری از تجارب کپنهاگ می توان گرفت این است که می توانید فضاهای اجتماعی را حتی در غیرمعمول ترین مکان ها نیز در قالب مکان‌هایی چندمنظوره گنجاند. به عنوان مثال، یک ساختمان پارکینگ با ایجاد نمای سبز فعال و زمین بازی روی پشت بام به یک دارایی برای شهر تبدیل شده است. یا، کارخانه تبدیل پسماند به انرژی معروف کوپن هیل توسط یک شرکت دانمارکی از یک ساختمان زیرساختی کاربردی به یک کوه مصنوعی تبدیل شده است که حتی می توان در آن اسکی کرد.
نظرات