شهریار تبریز/رضا عالش‌زاده: این برج با ۶۳۲ متر ارتفاع، بلندترین ساختمان چین و یکی از رفیع‌ترین ساختمان‌های جهان است. هر روز ۱۶۰۰۰ نفر وارد سالن آن می‌شوند و با سرعت ۷۴ کیلومتر در ساعت توسط سریع‌ترین آسانسورهای جهان بالا می‌روند. معماری این ساختمان به دلیل ویژگی‌های منحصربفرد آن گل سرسبد مهندسی بین المللی است.
در واقع، وجود ۱۲۸ طبقه، ۱۰۶ آسانسور یا ۳۸۰۰۰۰ متر مربع فضای زیرین آن نیست که این برج را به یک الگوی بی‌بدیل تبدیل می‌کند، بلکه تکنیک‌های ساختمانی به اصطلاح پایدار است که در بنا و کارکرد آن بکار گرفته شده است.
از همان ابتدا، هدف تیم طراحی این ساختمان به رهبری معمار آمریکایی مارشال استرابالا دریافت گواهینامه طلای سه ستاره LEED، بالاترین جایزه کمیته ساختمان سبز چین بود که البته در این‌کار موفق هم بودند. ایده این بود که برجی بنا شود که علاوه بر ارائه حداکثر راحتی در داخل ساختمان، مصرف را به حداقل برساند. برای انجام این کار، آنها تعدادی راه‌حل مهندسی و معماری را اتخاذ کردند که امروزه این آسمانخراش را به یک مطالعه موردی بین المللی تبدیل کرده است.
اول از همه، تیم از طراحی دو پوسته‌ای برای بیرون برج استفاده کرد که این ایده برای اولین بار در ساختمانی به این اندازه اجرایی شد. این بدان معنی است که این ساختمان با یک سطح دوتایی دربرگرفته شده است که دفاتر داخلی و آپارتمان ها و مناطق مشترک را از بیرون جدا می کند. قسمت بیرونی از پانل‌هایی ساخته شده است که به نوعی زره دوم را تشکیل می‌دهند که از برج در برابر باد و تغییرات دما محافظت می کند و آن را تبدیل به یک قمقمه غول پیکر می کند. برای کاهش تاثیر وزش باد، قسمت بیرونی دارای یک شکل منحنی‌واری است که با شبیه سازی BIM طراحی شده است که فشار باد را تا ۲۴ درصد کاهش می دهد و به برج اجازه می‌دهد در برابر تندبادهای بیش از ۵۰ متر در ثانیه مقاومت کند.
چندین سیستم برای حداقل سازی مصرف در برج ایجاد شدند. مجموعه‌ای از توربین‌های بادی برای بهره‌گیری از بادهای شدید نصب شدند که تولید سالانه ۳۵۰۰۰۰ کیلووات بر ساعت را تضمین می‌کردند و یک نیروگاه زمین گرمایی به کاهش هزینه های گرمایش و تهویه مطبوع کمک می کند. در نهایت، باغ‌های معلق، به عنوان فیلتر هوای طبیعی عمل می‌کنند و به ساکنان برج مکان‌هایی برای استراحت می‌دهند.
شانگهای امروزه یکی از وسیع‌ترین شهرهای جهان است. از سال ۱۹۹۳، برنامه‌ریزان شهری ناحیه پودونگ این شهر را به عنوان مکان ساخت یک مرکز مالی و و بنای مبتکرانه‌ترین آسمان‌خراش‌های تاریخ انتخاب کردند. برج تلویزیونی مروارید شرقی اولین برج تلویزیونی بود که در سال ۱۹۹۵ و پس از آن برج جین مائو در سال ۱۹۹۹ و مرکز مالی جهانی شانگهای که اکنون بر تمام شهر تسلط دارد در سال ۲۰۰۸ ساخته شدند. در پی این طرح شهری بلندپروازانه، در سال ۲۰۰۸، این شهر به مارشال استرابالا، یکی از طراحان برج خلیفه دبی روی آورد تا ساختمانی بسازد که بلندترین و همچنین نمادی از پایداری برای این شهر در حال توسعه باشد.
کار ساخت در سال ۲۰۰۸ آغاز شد و تا سال ۲۰۱۱ سازه فولادی آن به ۱۸ طبقه رسید. تا فوریه ۲۰۱۲ این برج به طبقه ۹۰ یعنی ۴۲۵ متر رسید. حدود ۵۰۰۰ کارگر به طور شبانه‌روزی در این محل کار می‌کردند و در خانه‌های پیش ساخته کنار برج زندگی می کردند در سال ۲۰۱۴ زمانی که برج به ۶۳۲ متر رسید، بلندترین برج چین و دومین برج بلند پس از برج خلیفه دبی نام گرفت. هر چند نقطه تمایز این آسمانخراش از موارد مشابه ایده‌های ساخت پایدار در طراحی و اجرای آن است.
نظرات