شهریار تبریز/رضا عالش‌زاده: در این ارتباط، در رابطه با راهبردهای ساخت و ساز پایدار صحبت فراوان شده است و به نظر می‌رسد لازم باشد تا در مورد استراتژی‌های نوین تخریب پایدارتحلیل و بررسی بیشتری صورت پذیرد.
تخریب معمولاً شامل برچیدن یا خراب کردن ساختمان‌ها و بخش‌های سازه‌ای‌است که منجر به سطوح ناپایدار انتشار کربن، تخلیه مواد، تولید زباله و آلودگی می‌شود. روش‌های عجولانه برای پایان دادن به چرخه عمر یک ساختمان اثرات منفی بر محیط زیست، اجزای مواد و استراتژی های بازیافت دارد. بنابراین، باید در نحوه نزدیک‌شدن به پایان عمر یک ساختمان یا پروژه زیربنایی به سمت سیستم تخریب پایدارتر بازنگری اساسی صورت پذیرد.
در حالی که بسیاری از تخریب‌ها منجر به زباله‌های ساختمانی می‌شوند که فقط باید دفن شوند هدف تخریب پایدار این است که با دقت یک ساختمان یا سازه را قطعه قطعه کند و تمرکز آن بر نجات و استفاده مجدد تا حد امکان برای پروژه های دیگر است. استراتژی‌های تخریب پایدار، اجزای ساختمان مانند درها، پنجره‌ها، عناصر سازه‌ای، اجزای سقف و پرداخت‌های مصالح را در اولویت قرار می‌دهند.
در شیوه‌های تخریب فعلی، ترکیبی از راهبردهایی مانند انفجار کنترل‌شده و استفاده از سیستم‌های روباتیک پیشرفته برای از بین بردن دقیق ساختمان‌ها و حفظ هر چه بیشتر اجزای ساختمان برای استفاده مجدد مورد استفاده قرار می گیرند. تخریب کنترل‌شده، که بیشتر در ساختمان‌های بلند استفاده می‌شود، از یک سری انفجارهای کوچک به‌طور استراتژیک در یک سازه استفاده می‌کند. این کار به تدریج باعث تضعیف یا حذف تکیه‌گاه‌های حیاتی می شود و از تخریب کامل سازه به آوار جلوگیری می کند.
استفاده از سیستم‌های رباتیک در فرآیندهای تخریب فعلی، با روش هایی مانند برش بتن و حفاری هسته، به از بین بردن پیچیده اتصالات در سازه‌ها کمک می‌کند. این تخریب‌های خودکار نه تنها انسان‌ها را به دلایل ایمنی از فرآیند حذف می‌کنند، بلکه می‌توانند اجزای ساختمان را برای بازیافت آسان‌تر جدا کنند.
یکی دیگر از فرآیندهای تخریب پایدار شامل استفاده از یک عامل انبساط شیمیایی غیر انفجاری است. این عوامل تخریب شیمیایی که معمولاً از اکسیدهای کلسیم، سیلیکون و آلومینیوم تشکیل شده اند، به شکستن سازه های بتنی کمک می کنند. آنها بدون صدا هستند و گاز، گرد و غبار یا هر شکل دیگری از آلودگی محیطی را آزاد نمی‌کنند.
با این وجود، در حالی که این فرآیندهای یکپارچه و سایر فرآیندها با هدف به حداقل رساندن تخریب ساختمان ها به آوارهای کم‌استفاده هستند، شورای ساختمان سبز بریتانیا (UKGBC) محدوده و اصول تخریب پایدار را تشریح می‌کند. این رویکرد پیشگیری، استفاده مجدد و بازیافت را بر تخریب اولویت قرار می‌دهد و در آن تخریب به عنوان آخرین راه حل پس از بررسی کامل همه گزینه‌های دیگر دیده می‌شود.
طراحی برای تخریب
هدف نهایی جنبش طراحی برای تخریب مدیریت مسئولانه مصالح ساختمانی و به حداقل رساندن مصرف مواد خام در تولید ساختمان های جدید است. این امر با بهینه‌سازی مواد حذف شده در حین تخریب و بررسی راه هایی برای استفاده مجدد از آنها در یک پروژه ساختمانی دیگر یا بازیافت آنها در یک محصول جدید به دست می‌آید. با انجام این کار، این جنبش با هدف حذف انتشار کربن مرتبط با ایجاد مصالح جدید برای ساخت و ساز و بهبود اثرات زیست‌محیطی کلی اجزای ساختمانی پایان عمر می‌باشد. شورای ساختمان سبز بریتانیا یک راهنمای عملی تخریب پایدار تعریف کرده است که استراتژی‌های مختلف را برای ذینفعان مختلف در محیط ساخته شده برای کمک به تخریب و دستیابی به تخریب پایدار برجسته می‌کند.
این شورا راهنمای عملی طراحی برای افزایش طول عمر، انعطاف پذیری و سازگاری را به عنوان استراتژی‌های اساسی در طراحی برای تخریب پیشنهاد می‌کند. طراحی ساختمان‌ها به گونه‌ای که تا زمانی که ممکن است قابل استفاده باشند ایده‌آل است، زیرا چرخه عمر آنها به دلیل ماهیت تطبیقی و بادوام آنها افزایش می‌یابد. علاوه بر این، طراحی برای پیش‌ساخت، پیش‌مونتاژ و ساخت مدولار امکان جداسازی آسان در هنگام تخریب را فراهم می کند. ساخت مدولار از استانداردسازی، پالت ساده‌شده مواد و اجزاء، استفاده از بست‌های مکانیکی به جای چسب‌ها و کنترل بهتر فرآیند ساخت پشتیبانی می‌کند. این کار تضمین می‌کند که عناصر ساختمان می توانند به راحتی جدا شوند و بدون از دست دادن ارزش خود دوباره مورد استفاده قرار گیرند.
این شورا همچنین برای کاربران ساختمان‌ها و زیرساخت‌ها، راهنمای عملی نگهداری پیشگیرانه و مستندسازی تعمیرات، ارتقاء، و کارهای تعمیر و نگهداری را برای تخریب آسان‌تر در پایان عمر ساختمان توصیه می‌کند. در نهایت، برای تیم هاتخریب، ایجاد کاتالوگ‌های جامع مواد بر اساس نقشه‌های ساخت و ساز اصلی و وضعیت فعلی یک ساختمان در پایان عمر آن مهم انگاشته شده است. این کاتالوگ اطلاعاتی در مورد ظرفیت عملکردی و ساختاری اجزای مصالح مختلف ساختمان، فرآیند جداسازی قطعات و کیفیت آنها برای فروش مجدد یا استفاده مجدد در سازه های دیگر ارائه می‌دهد.
یکی از نمونه‌هایی که مفهوم "طراحی برای تخریب" را نشان می‌دهد، تخریب میدان تریتون توسط ARUP است. ساختار اصلی که در سال ۱۹۹۸ ساخته شد، نیاز به به روزرسانی داشت، زیرا دیگر برای هدف مورد نظر خود مناسب نبود. برای به حداقل رساندن زباله، تخریب طوری صورت پذیرفت که بخش قابل توجهی از ساختار موجود حفظ شد. موارد حفظ شده شامل ۸۸ درصد از زیرسازی و ۳۰۰۰ متر مربع از پانل‌های نمای اولیه بود که مجدداً مورد استفاده قرار گرفتند. در نتیجه این فرآیند تخریب، این پروژه از انتشار ۴۰۰۰۰ تن کربن ممانعت کرد و هزینه‌ها را تا ۴۳ درصد در مقایسه با یک ساختمان تجاری معمولی کاهش داد.
استراتژی های تخریب پایدار همچنین شامل همکاری متخصصان در محیط ساخته شده و جوامعی است که ساختمان‌ها و زیرساخت‌ها در آن قرار دارند. این شامل آموزش و مشارکت جوامع برای افزایش عمر ساختمان و بازیافت اجزای مواد است. انتشار کاتالوگ مصالح ساختمان‌هایی که برای تخریب در نظر گرفته شده‌اند به عموم امکان می‌دهد تا عناصری را که می‌توانند در سایر پروژه‌های ساختمانی مورد استفاده قرار گیرند، مد نظر قرار داده و خریداری کنند. این یک سیستم دایره‌ای برای تخریب پایدار در جوامع ایجاد می‌کند و انتشار کربن را کاهش می‌دهد. در نتیجه، مفهوم تخریب پایدار به طور مداوم در حال گسترش است و همه را ملزم می‌کند تا در هنگام پایان دادن به عمر ساختمان‌ها، راهبردهای جدیدی را برای کاهش ردپای کربن در نظر گرفته، بررسی کرده و توسعه دهند.
______________________
منبع:
نظرات