شهریار تبریز/ آذر کریم‌زاده : تا سال ۲۰۵۰ تخمین زده می‌شود که از هر سه نفر، دو نفر در شهرها زندگی کنند. ما قاطعانه وارد عصر شهرنشینی شده‌ایم. از این پس شهرهای ما بیش از هر زمان دیگری در تاریخ بشریت پرجمعیت‌تر، متنوع‌تر، چندفرهنگی‌تر، تحصیل‌کرده‌تر و در سطح محلی و بین‌المللی مرتبط‌تر خواهند بود. با این حال، همه شهرها با چالش‌های مرتبط با فقر، نابرابری‌های اجتماعی، تخریب محیط زیست، بهداشت عمومی، تبعیض و تاثیر بلایا و خطرات طبیعی روبرو هستند. در مواجهه با این چالش‌ها، ما باید اطمینان حاصل کنیم که شهرها در مسیر درستی برای آینده سیاره ما و ساکنان آن قرار گرفته باشند.
اهداف برنامه توسعه پایدار تا سال ۲۰۳۰ که توسط جامعه بین المللی پذیرفته شده است، انگیزه جدیدی به تلاش‌های جمعی برای تقویت پیوندهای بین توسعه اجتماعی، اقتصادی و زیست‌محیطی داده است. به خصوص ماده شماره ۱۱ این برنامه، با هدف "ساخته شدن شهرها و سکونتگاه های انسانی فراگیرتر، ایمن تر، انعطاف پذیرتر و پایدارتر" برای همگان تدوین شده است. در حالی که بسیاری از کشورها پیشرفت قابل توجهی در راستای این اهداف داشته اند، شهرها نیز شرکای چابک و نوآوری در این زمینه بوده اند. سیاست‌های خوب طراحی‌شده در شهرها همچنین می‌توانند اثرات مثبتی بر مناطق روستایی اطراف داشته باشند و در نتیجه انعکاس مثبت توسعه شهری را فراتر از مرزهای شهرداری تقویت کنند.
یونسکو متقاعد شده است که برای تشویق رفاه و زندگی مشترک در شهرها، باید نوآوری را در تمام زمینه‌های فعالیت انسانی وارد کنیم. نوآوری اجتماعی و همچنین فرهنگی، آموزشی، علمی یا حتی فناوری جوامع بازتری را ساخته و تقویت می‌کند. ذینفعان شهری محرک های توسعه پایدار در سطح محلی هستند و بهترین موقعیت را برای به اشتراک گذاشتن تجربیات و نمونه های موفقیت دارند. سازمان یونسکو به‌عنوان آزمایشگاه ایده‌ها و کاتالیزور گفتگوی بین‌المللی، این نقش‌آفرینان شهری را گرد هم می‌آورد تا شیوه‌های خوب خود را به اشتراک بگذارند و تلاش به نفع توسعه پایدار شهرها را تقویت کنند. پلتفرم جدید از طریق فعالیت هماهنگ شده، چشم انداز استراتژیک جهانی تری را برای یونسکو فراهم می کند و پیوندهای بین تمام حوزه‌های عمل مرتبط با آموزش، فرهنگ، علوم طبیعی و انسانی و همچنین ارتباطات و اطلاعات را تقویت می کند. اساس این رویکرد مبتنی بر فلسفه انسان محوری و تصمیم‌گیری مشارکتی است تا همه ساکنان شهری، از جمله آسیب‌پذیرترین افراد، در آینده مشترک خود صدایی داشته باشند.
از این‌رو، بر اساس این تعاریف، می توان نمونه موردی شهر ریکیاویک، پایتخت ایسلند را عنوان کرد که چگونه در راستای شهرهای پایدار گام برداشته و خدمات ارزنده ای را ارائه داده است.
شهر ریکیاویک، شیوه‌های اکولوژیکی، فضاهای سبز و فناوری‌های پشتیبان را در محیط شهری به منظور کاهش آلودگی هوا و انتشار دی اکسیدکربن، بهبود کیفیت هوا و حفاظت از منابع طبیعی ادغام می‌کند. این شیوه‌ها منجر به محیطی سالم‌تر برای ساکنان این شهر و ردپای کربن کمتر برای شهر می‌شود. شهر ریکیاویک در تلاش برای معکوس کردن تغییرات آب و هوایی جهان، پایدارسازی شهری را ضروری دانسته است.
از سوی دیگر، ریکیاویک با هدف مدرن‌سازی زیرساخت‌های خود، تردد در داخل شهر را با پای پیاده، با دوچرخه یا با سیستم های حمل و نقل عمومی سازگار با محیط زیست هموار کرده است. انرژی که سیستم های شهری را نیرو می‌دهد و از آن پشتیبانی می‌کند - از شبکه برق گرفته تا مدیریت آب یا ترافیک و حمل و نقل انبوه - می تواند برای کاهش انتشار گازهای گلخانه ای و بهبود کیفیت هوا ارتقا یابد.
این شهر با بکار بردن فناوری سبز بعنوان یک عامل کلیدی، به توسعه پایدار شهری کمک می‌کند که تمام جنبه‌های برنامه‌ریزی شهری از جمله حمل و نقل، زیرساخت‌ها، مخابرات و انرژی را در بر می گیرد.
ریکیاویک در صدر رتبه بندی شهرهای پایدار قرار دارد. قابل توجه است که ۱۰۰٪ از برق تجدید پذیر استفاده می‌کند. راز آن را باید در گستره های یخی و در بطن زمینش جست و جو کرد. در رده اکولوژی، شهری با سقف‌های رنگارنگ، برنده جایزه محیط زیست و طبیعت کشورهای شمال اروپا در سال ۲۰۱۴ بوده و در سال ۲۰۱۸ در شاخص پایداری مقصد جهانی در رتبه سوم قرار گرفت. همچنین با داشتن ۴۱۰ متر مربع فضای سبز به ازای هر ساکن، به سادگی عنوان "سبزترین شهر در جهان" را به خود اختصاص داد.
بدین ترتیب، این شهر جهت حمایت از شیوه های پایدار، سفر بدون ماشین را آسان تر کرده، ایستگاه های شارژ وسایل نقلیه الکتریکی را مضاعف نموده، امکان دسترسی به منابع عمومی و فضاهای سبز را تسهیل بخشیده، حفاظت از آب و مدیریت فاضلاب را بهبود ساخته، از کشاورزی شهری حمایت نموده و معماری سبز را پیاده نموده است.
منبع:
https://sustainabilitymag.lu/ailleurs/europe/reykjavik-un-paradoxe-vert
نظرات