شهریار تبریز/بیژن آقابیگی : هر یک از این روزها، دریچه‌ای به مفهومی بنیادین در حیات اجتماعی ایرانیان است. این چهار روز، هرچند در ظاهر بی‌ربط، اما در باطن چون حلقه‌های زنجیره‌ای در هم تنیده‌اند که جامعه‌ای پویا، آگاه و پیش‌رو را به‌سوی توسعه پایدار رهنمون می‌سازند.
روز شوراها | ۹ اردیبهشت
ریشه نام‌گذاری روز شوراها به اصل هفتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران بازمی‌گردد که بر پایه آموزه‌های دینی و سنت‌های عقل‌گرایانه اسلام و با تاکید بر اصل «وَ اَمرُهُم شُوریٰ بَینَهُم» بنا شده است. در این اصل، شوراها به‌عنوان یکی از نهادهای پایه‌ای مشارکت مردمی در اداره امور شهرها، روستاها و کشور شناخته می‌شوند. اولین انتخابات رسمی شوراهای اسلامی شهر و روستا در نهم اردیبهشت سال ۱۳۷۸ برگزار شد، و از آن تاریخ، این روز به‌عنوان «روز شوراها» در تقویم رسمی کشور به ثبت رسید.
اهمیت شوراها در تحقق توسعه پایدار شهری و منطقه‌ای بی‌بدیل است. آن‌ها نمایندگان مستقیم مردم‌اند که با شناخت دقیق از بافت اجتماعی و نیازهای محلی، می‌توانند زمینه‌ساز تصمیم‌گیری‌های کارآمدتر، انسانی‌تر و مردمی‌تر باشند. مشارکت شوراها در امور عمرانی، فرهنگی، اجتماعی، محیط‌زیستی و اقتصادی شهر، نشانه‌ای از تمرین دموکراسی در سطح محلی است. گرامیداشت این روز، یادآور این مسئولیت است که شوراها نباید فقط ناظر باشند، بلکه باید به‌مثابه بازوان اجرایی مشارکت مردمی، افق‌های تازه‌ای برای توسعه شهری ترسیم کنند.
روز ملی خلیج فارس | ۱۰ اردیبهشت
دهم اردیبهشت‌ماه یادآور بیرون راندن استعمارگران پرتغالی از سواحل جنوبی ایران در سال ۱۶۲۲ میلادی (یکم اردیبهشت ۱۰۰۲ خورشیدی) توسط نیروهای شاه عباس صفوی به فرماندهی امام‌قلی‌خان است. این پیروزی تاریخی، نقطه عطفی در مقاومت ملی ایرانیان علیه سلطه بیگانگان بوده و امروزه به‌عنوان نماد هویت ملی و غرور تاریخی، به نام «روز ملی خلیج فارس» گرامی داشته می‌شود.
در روزگاری که جنگ‌ها با قلم و رسانه نیز به‌پیش می‌روند، دفاع از نام تاریخی خلیج فارس، صرفاً یک مسئله جغرافیایی نیست، بلکه خط مقدم نبرد هویتی و فرهنگی ما با جریان‌های تحریف‌کننده تاریخ و منافع ملی است. خلیج فارس، نقطه‌ای استراتژیک از نظر اقتصادی، زیست‌محیطی و ژئوپلتیک است. امنیت انرژی، دسترسی دریایی، منابع دریایی و تجارت جهانی، همه در گرو ثبات و اقتدار ایران در این منطقه حساس است. پاسداشت این روز، بخشی از برنامه‌ریزی برای توسعه پایدار در جنوب کشور و تعاملات هوشمندانه منطقه‌ای و بین‌المللی است.
روز جهانی کارگر | ۱۱ اردیبهشت
پیدایش روز جهانی کارگر به جنبش کارگری قرن نوزدهم در آمریکا بازمی‌گردد. در سال ۱۸۸۶ میلادی، کارگران شهر شیکاگو برای دستیابی به حقوق صنفی از جمله کاهش ساعت کار به ۸ ساعت، دست به اعتصاب گسترده زدند. سرکوب این جنبش و کشته شدن چندین کارگر، موجب شد که این روز به نماد جهانی کار و تلاش بدل شود. در ایران نیز، ۱۱ اردیبهشت‌ماه به‌عنوان روز جهانی کارگر گرامی داشته می‌شود.
کارگران ستون فقرات هر جامعه‌ای هستند. توسعه اقتصادی و صنعتی بدون مشارکت فعالانه، آموزش‌دیده و باکرامت نیروی کار، تحقق‌پذیر نیست. این روز یادآور این واقعیت است که هر کارخانه، هر طرح توسعه‌ای و هر حرکت اقتصادی، بر دوش زحمتکشان گمنامی بنا شده که نیازمند حمایت، امنیت شغلی و برخورداری عادلانه از منافع‌اند. توجه به رفاه و حقوق کارگران، سرمایه‌گذاری بر روی تولید است، نه هزینه‌ای تحمیلی.
هم‌افزایی میان دولت، کارفرمایان و نهادهای کارگری می‌تواند به بهبود بهره‌وری، ارتقای سطح زندگی نیروی انسانی، کاهش نارضایتی‌های اجتماعی و در نهایت جهش اقتصادی کشور منجر شود.
روز معلم | ۱۲ اردیبهشت
روز معلم در ایران به مناسبت سالروز شهادت استاد مرتضی مطهری، فیلسوف، معلم و متفکر انقلابی در سال ۱۳۵۸ انتخاب شده است. او از مهم‌ترین نظریه‌پردازان فرهنگ انقلاب اسلامی و نماد تفکر نوگرای اسلامی در عصر معاصر بود. این روز فرصتی برای ارج نهادن به مقام معلم به‌عنوان مهم‌ترین عامل در شکل‌گیری فکر، فرهنگ و شخصیت نسل آینده کشور است.
معلمان، سنگ‌بنای تمدن‌سازی‌اند. در جهانی که دانایی، سرمایه اصلی هر ملت محسوب می‌شود، نقش معلم دیگر محدود به کلاس درس نیست؛ معلم طلایه‌دار آگاهی، پرسشگری، هویت‌سازی و آینده‌اندیشی است. هر کلاس درس، جبهه‌ای از جهاد فکری است، و هر معلم، یک پیامبر دانایی در دوران سیطره اطلاعات.
گرامیداشت روز معلم، باید فراتر از نمادها باشد و به گفتمان‌سازی درباره عدالت آموزشی، منزلت اجتماعی معلمان، و سرمایه‌گذاری هدفمند در نظام تعلیم و تربیت منتهی شود.
از شورا تا خلیج فارس، از کارگر تا معلم | گره‌گاه توسعه پایدار و اقتدار ملی
چهار روز، چهار عنوان، اما یک معنا: ساختن جامعه‌ای هوشمند، اخلاق‌مدار، باهویت و تولیدمحور. در روزگاری که ایران با چالش‌های متعددی در عرصه اقتصاد، فرهنگ، سیاست و محیط زیست روبروست، راه‌حل‌ها در دل همین مناسبت‌ها نهفته‌اند.
شورایی که نیاز شهروند و تولیدکننده را بشناسد، کارگری که امنیت روانی و شغلی داشته باشد، معلمی که نسل تولیدکننده فردا را تربیت کند، و ملتی که حافظ جغرافیا، فرهنگ و ثروت‌های ملی‌اش باشد، پایه‌های یک اقتصاد مقاوم و تولیدمحور را پی‌ریزی خواهند کرد.
شعار سال ۱۴۰۴ با عنوان «سرمایه‌گذاری برای تولید» فقط یک نام نیست؛ مسیری است که با نیروی انسانی، آموزش، مشارکت مردمی و دفاع از هویت ایرانی آغاز می‌شود و به توسعه‌ای می‌انجامد که هم در درون ریشه دارد، هم رو به آینده دارد.
پس بگذاریم این روزها، صرفاً مناسبت‌هایی برای تقویم نباشند، بلکه لحظه‌هایی باشند برای تامل، بیداری، بازآفرینی مسئولیت، و گره‌زدن نقش‌های پراکنده به یک هدف والا: تحقق توسعه پایدار و اقتدار ملی ایران زمین.
نظرات