طبيغت گذراني به شيوه سهراب در روز طبيعت

• چهارشنبه 13 فروردین 1399
• 0 نظر

طبيغت گذراني به شيوه سهراب در روز طبيعت

روز طبيعت در خانه ها و بازخواني برخي چكامه هاي طبيعت گرايانه سهراب سپهري

من نديدم دو صنوبر را با هم دشمن .
من نديدم بيدي، سايه‌اش را بفروشد به زمين .
رايگان مي‌بخشد، نارون شاخه خود را به كلاغ .
هر كجا برگي هست، شور من مي‌شكفد .
بوته خشخاشي، شست و شو داده مرا در سَيَلان بودن .
مثل بال حشره وزن سحر را مي‌دانم .
مثل يك گلدان مي‌دهم گوش به موسيقي روييدن .
مثل زنبيل پر از ميوه تب تند رسيدن دارم .
مثل يك ميكده در مرز كسالت هستم .
مثل يك ساختمان لب دريا نگرانم به كشش‌هاي بلند ابدي .
تا بخواهي خورشيد، تا بخواهي پيوند، تا بخواهي تكثير .
من به سيبي خشنودم
و به بوييدن يك بوته بابونه .
من به يك آينه، يك بستگي پاك قناعت دارم .
من نمي‌خندم اگر بادكنك مي‌تركد .
و نمي‌خندم اگر فلسفه‌اي ، ماه را نصف كند .
من صداي پر بلدرچين را مي‌شناسم،
رنگ‌هاي شكم هوبره را، اثر پاي بزكوهي را .
خوب مي‌دانم ريواس كجا مي‌رويد،
سار كي مي‌آيد، كبك كي مي‌خواند، باز كي مي‌ميرد،
زندگي رسم خوشايندي است .
زندگي بال و پري دارد با وسعت مرگ،
پرشي دارد اندازه عشق .
زندگي چيزي نيست، كه لب طاقچه عادت از ياد من و تو برود .
زندگي‌ جذبه دستي است كه مي‌چيند .
زندگي نوبر انجير سياه، در دهان گس تابستان است .
زندگي بعد درخت است به چشم حشره .
زندگي تجربه شب پره در تاريكي است .
زندگي حس غريبي است كه يك مرغ مهاجر دارد .
…….
زندگي گل به «توان» ابديت،
زندگي «ضرب» زمين در ضربان دل ما،
زندگي «هندسه» ساده و يكسان نفسهاست .
هر كجا هستم، باشم،
آسمان مال من است .
پنجره، فكر، هوا، عشق، زمين مال من است .
چه اهميت دارد
گاه اگر مي‌رويند
قارچ‌هاي غربت؟

من نمي‌دانم
كه چرا مي‌گويند: اسب حيوان نجيبي است، كبوتر زيباست .
و چرا در قفس هيچ كسي كركس نيست .
گل شبدر چه كم از لاله قرمز دارد .
چشم‌ها را بايد شست ، جور ديگر بايد ديد .
واژه‌ها را بايد شست .
واژه بايد خود باد، واژه بايد خود باران باشد .
چترها را بايد بست .
زير باران بايد رفت .
فكر را، خاطره را، زير باران بايد برد .
با همه مردم شهر، زير باران بايد رفت .
دوست را زير باران بايد ديد .
عشق را، زير باران بايد جست .
زير باران بايد بازي كرد .
زير باران بايد چيز نوشت، حرف زد، نيلوفر كاشت
زندگي تر شدن پي در پي،
زندگي آب تني كردن در حوضچه «اكنون» است .
رخت‌ها را بكنيم :
آب در يك قدمي است .
روشني را بچشيم .
شب يك دهكده را وزن كنيم، خواب يك آهو را .
گرمي لانه ي لك لك را ادراك كنيم .
روي قانون چمن پا نگذاريم .
در موستان گره ذائقه را باز كنيم .
و دهان را بگشاييم اگر ماه در آمد .
و نگوييم كه شب چيز بدي است .
و نگوييم كه شب تاب ندارد خبر از بينش باغ .
و بياريم سبد
ببريم اين همه سرخ، اين همه سبز .
صبح‌ها نان و پنيرك بخوريم .
و بكاريم نهالي سر هر پيچ كلام .
و بپاشيم ميان دو هجا تخم سكوت .
و نخوانيم كتابي كه در آن باد نمي‌آيد
و كتابي كه در آن پوست شبنم تر نيست .
و كتابي كه در آن ياخته‌ها بي بعدند .
و نخواهيم مگس از سر انگشت طبيعت بپرد .
و نخواهيم پلنگ از در خلقت برود بيرون .
و بدانيم اگر كرم نبود، زندگي چيزي كم داشت .
و اگر خنج نبود، لطمه مي‌خورد به قانون درخت
و اگر مرگ نبود، دست ما در پي چيزي مي‌گشت .
و بدانيم اگر نور نبود، منطق زنده پرواز دگرگون مي شد .
و بدانيم كه پيش از مرجان، خلائي بود در انديشه درياها .
و نپرسيم كجائيم،
بو كنيم اطلسي تازه بيمارستان را .
و نپرسيم كه فواره اقبال كجاست؟
و نپرسيم چرا قلب حقيقت آبي است .
و نپرسيم پدرهاي پدرها چه نسيمي ، چه شبي داشته‌اند .
پشت سر نيست فضايي زنده،
پشت سر مرغ نمي‌خواند .
پشت سر باد نمي‌آيد .
پشت سر پنجره سبز صنوبر بسته است .
پشت سر روي همه فرفره‌ها خاك نشسته است .
پشت سر خستگي تاريخ است .
پشت سر خاطره موج به ساحل صدف سرد سكون مي‌ريزد .

لب دريا برويم .
تور در آب بيندازيم
و بگيريم طراوات را از آب .
ريگي از روي زمين برداريم
وزن بودن را احساس كنيم .
بد نگوييم به مهتاب اگر تب داريم .
( ديده‌ام گاهي در تب، ماه مي‌آيد پايين،
مي‌رسد دست به سقف ملكوت .
ديده‌ام ، سهره بهتر مي‌خواند .
گاهي زخمي كه به پا داشته‌ام
زير و بم‌هاي زمين را به من آموخته است .
گاه در بستر بيماري من، حجم گل چند برابر شده است .
و فزون‌تر شده است، قطر نارنج ، شعاع فانوس

ساده باشيم چه در باجه يك بانك، چه در زير درخت .
كار ما نيست شناسايي «راز» گل سرخ،
كار ما شايد اين است
كه در «افسون» گل سرخ شناور باشيم .
پشت دانايي اردو بزنيم .
دست در جذبه يك برگ بشوييم و سر خوان برويم .
صبح‌ها وقتي خورشيد، در مي‌آيد متولد بشويم .
هيجان‌ها را پرواز دهيم .
روي ادراك فضا، رنگ، صدا، پنجره گل نم بزنيم .
آسمان را بنشانيم ميان دو هجاي «هستي
ريه را از ابديت پر و خالي بكنيم .
بار دانش را از دوش پرستو به زمين بگذاريم .
نام را باز ستانيم از ابر،
از چنار، از پشه، از تابستان .
روي پاي تر باران به بلندي محبت برويم .
در به روي بشر و نور و گياه و حشره باز كنيم .
كار ما شايد اين است .
كه ميان گل نيلوفر و قرن
پي آواز حقيقت بدويم .

سهراب سپهري