در روزهای پایانی سال ۹۶ هستیم و همه در تکاپوی استقبال از نوروز۹۷ شاید درحال جمع کردن کارهای باقی‌مانده و یا برنامه‌‌ریزی برای سال درپیش‌رو.
سال ۹۵ و سال ۹۶ سالهایی پر از حادثه تلخ و در عین حال احساس خوب از مشارکت و همراهی و همدلی مردم در سوانح بود. تجربه تلخ آتش سوزی پلاسکو و زمین لرزه ازگله و سایر سوانح این سالها فرصت تجربه مواجه مستقیم برای آنها که دل در گِرو خدمت به مردم دارند بود. تجربه زمین لرزه ازگله برای جامعه ما که چند سال از مواجهه مستقیم با سوانح طبیعی دور بود یک تلنگر و هشدار خوب بود. تکرار تلخ تجربیات زمین لرزه ارسباران در سال ۹۱ و سیلاخور ۸۵ و بم ۸۲ باعث ایجاد چالشی بزرگ برای همه دستگاه‌های امدادی و بشردوست بود. امیدوارم از این تجربه‌های تلخ درس بگیرم و در آینده کمتر تجربه را تجربه کنیم.
یادمان باشد در این روزهای آخر سال وقتی با خودمان حساب و کتاب می‌کنیم و کارهای انجام نشده و بر زمین مانده را محاسبه می‌کنیم به نقش ایمنی و آمادگی خود و خانواده و جامعه در مواجه با سوانح طبیعی و انسان‌ساخت هم توجه بیشتری کنیم. حساب کنیم چقدر برای مواجه با سوانح آماده هستیم؟ چقدر به یاری آسیب‌دیدگان از سوانح رفتیم و چقدر پیگیر بهبود شرایط آنها هستیم و بودیم؟ فکر کنیم که چگونه می‌توانیم برای سوانح آتی بهتر از قبل عمل کنیم؟ فکر کنیم چگونه می‌توانیم از تجربیات تلخ گذشته برای ساختن آینده روشن و امیدوارکننده بهره ببریم؟ به قدرت و نقش تک تک خودمان برای بهبود شرایط بیشتر فکر کنیم.
۲۶ اسفند ۹۶
حسام الدین نراقی
انجمن امداد ایرانیان
نظرات