متن سخنان آیت‌الله دژکام نماینده ولی فقیه در استان فارس و امام جمعه شیراز در جلسه علنی شورای شهر

در ابتدا ایام دهه ولایت و اعیاد اسلامی به ویژه دو عید قربان و غدیر را خدمت برادران و خواهران عزیز تبریک عرض میکنم و مقارن شدن این ایام با سالگرد تشکیل شورای اسلامی دوره اخیر انشاالله مایه برکت و پیشبرد اهداف مجموعه شما دوستان خواهد شد و امیدواریم امیرالمومنین علی (ع) کمک حال شما باشد و شما نیز کمک حال مردم باشید.

از ریاست شورا و اعضای محترم شورای شهر تشکر میکنم بابت دعوت از بنده که در این جلسه حضور پیدا کنم تا احساس همدلی میان ما و شما افزایش یابد.

همه ما امروز در سطح کشور به این نتیجه رسیده ایم که اگر می خواهیم حرکت انقلابی خود را ادامه دهیم، گروه های مختلف سیاسی کشور باید به نوعی تعامل با یکدیگر را آغاز کنند. تقابل مسلما بخشی از امکانات و توانایی های ما را مشغول خود خواهد کرد و در این عرصه نبرد تمدن ها ، موجب می شود طرف مقابل بر ما فائق بیاید. ما باید توان داخلی خود را تقویت کنیم تا بتوانیم در مقابل تمدن قدیمی و ریشه دوانیده غرب، تمدن اسلامی و ایرانی مان را اثبات کنیم که می تواند برای بشر سعادت و رستگاری را به همراه داشته باشد.

نهاد شورا علاوه بر اینکه یک نهاد اسلامی است، نشانه همفکری همدلی و همگرایی نیز هست که یک نفر در آن تکروی نمی کند بلکه مشورت می کنند و صلاح خود و مردم را در مشورت می بینند. اگر امروز نیاز به همدلی و همفکری احساس می شود، شورا باید توانمندی خود برای رفع این نیاز را اثبات کند.

درواقع نمایش دادن یک توانایی غیر از آن است که آن مساله وجود دارد. ما می خواهیم بگوییم شورا مسائل را در اجتماع حل می کند و این مفهوم باید علنی و عینی باشد.

در آغاز سال دوم باید هدف گذاری بشود برای آنکه بگوییم شورا به عنوان یک نهاد اسلامی می تواند راه حل بسیاری از مشکلات جامعه باشد.

امیدوارم سال آینده در همین ایام شاهد کارنامه مطلوبی از عملکرد شورا در حل مشکلات مردم باشیم و شاهد حرکت به سوی تمدن سازی اسلامی باشیم.

کارامدی شورا را نباید مترادف با کارمدی برخی نفرات در شورا بدانیم که گره از برخی مشکلات جزئی مردم حل می کنند بلکه ظرفیت شورا بسیار فراتر از اینهاست و باید به مشکلات اصلی جامعه و شهر پرداخت.

ما پس از زندگی در دنیا یا با دست پر به آخرت می رویم یا دست خالی، فرصتی که خدا به شما داده برای عضویت در شورا، بهترین فرصت است که بتوانید دست خود را برای کوچ به آخرت پر کنید و خوش به حال کسی که قدر این فرصت را بداند. دوست داشتنی ترین مردم کسی است که بتواند گره ای از کار خلق باز کند و نافع ترین فرد برای مردم باشد. عضویت در شورای شهر، فرصت نفع رساندن به مردم است که باید قدر آن را دانست و نباید فرصت سوزی کرد.

هر سه بزرگواری که سخنرانی کردند به عناوین مختلف بیان کردند دفع الوقتی که می شود کار درستی نیست.یک سال فرجه و بالاخره سه سال نفع رسانی اگر باشد انشاالله هم برای اعضا و آخرتشان و هم برای دنیا و آخرت مردم مفید خواهد بود.

البته اشاره زیبایی کردند که سیاسی کاری نکنیم و خدمت کنیم.این دو مقوله با هم خیلی متفاوت است.گاهی ظاهرش خدمت است اما خودمان هم می دانیم که هدف دیگری داشتیم و فراتر از چیزی که نشان می دهد و گاهی هم اصل هدف خدمت به خلق خدا هست و فایده سیاسی اش را هم خدا می دهد اما نگاه و درون ما روشن می شود به اینکه گره ای از کار خلق باز شده است.

من در شورای شهر شیراز مهمان کسانی هستم که تصمیماتشان برای شهر اثر گذار است.شیراز به عنوان شهری که نماد هویت ایرانی و اسلامی ما هست مطرح است.گاهی اوقات ما یک چیز را می خواهیم اثبات کنیم اما شیراز نیاز به اثبات ندارد و در واقع هست و کسی این مورد را انکار نمی کند.

یکی از شهرداران یک شهر ایتالیایی در مورد شیراز گفته بود که به نظرم روح ایران در شیراز متبلور شده است.حالا در شهری که در هویت بخشی به کشور ما اینقدر نقش دارد کار شورای شهر سنگین است.ممکن است ما با اجرا کردن ۴ برنامه این نقش را تنزل دهیم ولی نهایتا تصمیم گیرنده شورا است وشهردار محترم هم باید هر کاری را به عنوان جهت گیری و راهبرد اتخاذ کند در شورا باید تصویب شود.

من گاهی در شهر می گردم تا ببینم هر بخشی از شهر چگونه توسعه پیدا کرده است و شیراز را هم تقریبا بیش از ۵۰ سال گشته ام و امروز با دقت بیشتری بررسی کرده ام و به نظرم می رسد که در روند توسعه شهر این حیثیت هویت بخشی شیراز را به نوعی کم توجهی کردیم و تا دیر نشده است باید جبرانش کنیم.

بسیاری از ساختمان ها و نمادهای شهری را که میبینیم احساس میکنم آنچه که می خواهد قسمت جدید را با ماهیت شهر شیراز پیوند دهد جایش خالی است.مقداری باید به این قضیه توجه کنیم که می خواهیم چگونه شهری داشته باشیم؟بنده هر چه از شیراز شنیده و خوانده ام از زمان سعدی تا به امروز شهری است که یک حس عرفانی و معنوی در آن موج می زند.شیراز از این جهت نفسی داشته است و می دانید که از اصحاب امام زمان (عج) چند نفرشان شیرازی هستند.اگر بناست شیراز یک شهری باشد که حس معنوی القاء کند برخی از سازه های تازه این حس درونش نیست و این توسعه ای که رخ داده است این نوع حس را القاء نمی کند.شما از سمت بافت تاریخی شیراز به سمت معالی آباد که محور توسعه شهری بوده حرکت کنید.کاملا احساس می کنید از یک شهر معنوی به جایی می رود که وارد یک شهر اروپایی شده است.نوع طراحی ها و ساخت و سازها با آن چیزی که در ماهیت شهر شیراز است فاصله گرفته است و به این قضیه باید توجه کنیم.

بنده از شهرک سامان در سمت میان رود گشته ام که ۷-۸ شهرک آنجا قرار دارد.شهری که معروف به گنبدهای فیروزه ای است جایی برای نماز خواندن نبود.این شهر فاصله گرفته است از آنچیزی که بوده است.شما وقتی مسجد را نمی بینید جمع شدن افراد،هویت بخشی به این مکان ها دیگر وجود ندارد یعنی آثار اجتماعی که مسجد دارد حذف شده است و مشکلات و مفاسد اجتماعی خود را نشان می دهد.همه این موارد راهکار دارد که از ساخت شهر و توسعه شهر شروع می شود.من استدعا دارم به مسئله محله بودن توجه کنیم.جایی بدون مسجد و هیئت محله نمی شود.این فضا را باید تقویت کنیم.تقاضای بنده این است که قسمت فرهنگی به مسئله هویت بخشی شیراز توجه کنیم و نگذاریم هویت شیراز لطمه بخورد و در طراحی و توسعه شهر به حرم احمد ابن موسی شاهچراغ (ع) به عنوان کانون اصلی و به مساجدی که به عنوان گنبدهای فیروزه ای هستند باید به گونه ای توجه کنیم که طراحی شهر ما با هویت خودمان تناسب داشته باشد.

من شب های احیاء دقت کردم نمی خواهم نگاه تنگ نظرانه و خشک داشته باشم.شب های احیا شیراز چه خبر است؟همه این جوان هایی که به نظر می رسد که انگار از دست ما خسته شده اند اما از خدا که نبریده اند چرا این ذهنیت را القاء میکنیم که انگار همه چیز تمام شده است.این ها پیوندشان با خدا و اهل بیت پیوند محکمی است.دهه محرم به زودی می رسد و شما مشاهده می کنید که پیوند جوانان با هویت اصلی هنوز قطع نشده است و ما کاری نکنیم که این پیوند ضعیف شود.

انشاالله موفق و سربلند باشید و باز در جلساتی دور هم به تبیین راهکارهای توسعه شهر فکر خواهیم کرد.